SUBAT2020
İZMİR'DE AT YARIŞLARI
İzmir’de İlk modern at yarışları ve ilk Türk jokeyleri
At, herkes tarafından sevilen, sadık bir can yoldaşıdır. Ata binme tecrübesini yaşamış, atın başını bir kez okşamış olan kişi; bu hayvanın asaletine hayran kalır. At sevgisi çoğumuzun yüreğine çocuk yaşlarda düşmüştür. Hangimiz bir çomağı at yaparak mahalle aralarında koşturmadık? Hangimiz lunaparka gittiğimizde, atlıkarıncayla uzaklara uçup gitmedik? Kültürpark’taki at heykellerini görüp, “Kültürpark’ın kuruluşunda emeği geçen atlar için” yazısını okuyunca, ölen 168 at için hangimizin içi sızlamadı? Türklerde at ve atçılık At Türk topluluklarında kutlu bir varlıktır. İlk olarak eti için beslenen atın, sütünden çeşitli içecekler ve yiyecekler yapılır ve önemli bir kurban olarak sunulurdu. Gelinin evine at üzerinde varması uğurluydu. Manisa dağı çevresinde yerleşmiş “Sancaklı Yörükleri” bir direğe oturtulmuş at kurukafasının bağ ve bahçelerini nazardan korunduğunu düşünürler. At nalı asmak da aynı anlamı taşır. Eski Türk takviminde “At Yılı (Yund)” vardır. Manisa'nın Soma ve Kırkağaç ile İzmir'in Menemen, Bergama ve Kınık ilçeleri arasında yer alan dağlar da “Yund" (At) adını taşır. Turgut Özakman “Cumhuriyet” romanında Doktor Hayri Bey’in atına atlayıp Urfa’nın Suruç ilçesinde ve köylerinde 1928’de gerçekleştirdiği halk sağlığı hizmetlerini anlatır. Konak’taki Guraba-i Müslimin Hastanesi ilk kurulduğunda alt katları doktor ve diğer personelin atlarına ayrılmıştı. O yıllara kadar ülkemizin diğer kentlerinde olduğu gibi İzmir’de de bakabilecek gücü olanlar binek olarak at beslerlerdi. At sahibi olmak bir gurur vesilesiydi. Kentin yöneticilerinden, Levantenlere ve sıradan insanlara kadar ata binen kişilerin fazla olması kentin birçok yerine “Binek taşları” konmasını gerektirmişti. Atın yeminden, koşumuna, nalının çakılmasından, hastalıklarının sağaltımına kadar büyük bir sektör iş başındaydı.